وقتی انسان از طریق معرفت نفس وارد علم حضوری شد و قلبش در صحنه معرفتش حاضر گشت، تازه با زبان آیات و روایات که ظهور حقایق قلب پیامبر خدا«صلواة‌الله‌علیه‌وآله» و ائمه معصومین«علیهم‌السلام» است احساس آشنایی می‌کند
و یک نحوه نزدیکی با کلمات این ذوات قدسی در خود احساس می‌نماید.
همچنان‌که حضرت علی«علیه‌السلام» در روایت فرمودند: « کَیْفَ یَعْرِفُ غَیْرَهُ مَنْ یَجْهَلُ نَفْسَه»؛
وقتی کسی خودش را نشناسد، چگونه چیز دیگری را خواهد شناخت.
در واقع نه قرآن را می‌تواند بشناسد و نه امامان معصوم«سلام‌الله‌علیهم» را و نه سخنان آنها را.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی‌نوشت :
شاید کمی واضح شد که چرا ما آنقدر با زبان آیات و روایات احساس بی‌گانگی می‌کنیم ....
