حال با توجه به بحث وسعت روح انسانی که در چند پست قبلی به آن پرداختیم، آیا متوجّه شدی یعنی چه که گفته شده:
روح یا حقیقت انسان در حین استقرار در منزل اصلی خود، در مراتب نازلهی خود محدود و محجوب شده تا مرحلهای که در واقع از آن حقیقت خبری نیست؟
و آیا معلوم شد یعنی چه که انسان دارای دو چهره است، یکی چهرهی قدسی والهی و یکی هم چهرهی اسفلسافلی؛ که در تنزّل بهسوی اسفل سافل، از آن چهرهی اصلی نبریده و جدا نشده است.
نفس انسان بین روح – که مخلوق بیواسطهی حق است – و جسم قرار دارد.
یعنی نه نور محض است، نه ظلمت محض،
و به همین جهت هر صفت الهی را به صورت خاص و مبهم دارا است.