آری؛ خوشا به حال آن کس که خود را شناخت که در این صورت خود را ارزان نمیفروشد و متوجه یوسف خود میگردد و میفهمد که:
گوهری در میـان این سنگ است یوسفی در میان این چاه است
پَسِ این کوه قرص خورشید است زیر این ابر زهره و ماه اسـت
و لذا بعد از معرفت به خود، دست در اصلاح خود میزند و عقل نظری را چراغ عقل عملی قرار میدهد و آن میشود که باید بشود.
و این استکه گفته میشود: «معرفت به نفس، مقدمهی عبودیت است» و هر چه معرفت به نفس شدیدتر باشد، راه کمالِ عبودیت بیشتر وسعت مییابد.